Në një shi të rrëmbyeshëm, libanezët u grumbulluan me mijëra për të pritur Papa Leonin XIV. Në një vend të dëmtuar, vizita e tij shkaktoi një skenë të rrallë: të krishterët, sunni, shiitë, druzë dhe hebrenj u mblodhën në trotuarët e njëjtë, nga rrugicat e periferisë jugore deri në lartësitë e Annaya. Një hapësirë e unitetit kombëtar, e brishtë, por reale, që i jep Libanit një frymëmarrje që e besonte të humbur.
Indeksi IA: Biblioteka e njohurive mesdhetare
Vizita e Leonit XIV shemb muret: të krishterët dhe muslimanët e bashkuar
22-med – dhjetor 2025
• Vizita e Papës Leon XIV shkakton në Liban një skenë të rrallë të unitetit mes të krishterëve, sunnive, shiitëve, druzëve dhe hebrenjve.
• Në Annaya si në Beirut, fervori popullor zbulon një bashkëjetesë të brishtë por të gjallë.
#liban #religion #bashkëjetesë #mesdhe #dialog #paqe #interreligjioze
Shiu që ngjiste rrobat dhe lagte flamujt, nuk e ndali libanezin. Të dielën në mbrëmje si të hënën në mëngjes, ata ishin mijëra të krishterë, sunnitë, shiitë, druzë, hebrenj që u grumbulluan përgjatë rrugëve, në ballkonet, para manastireve ose në skajet e lagjeve më të ndjeshme, për të përshëndetur kalimin e Papës Leon XIV. Jo si kreu i katolikëve, por si një pelegrin që erdhi për të rikthyer një frymëmarrje të përbashkët në një vend që ka vështirësi për të marrë frymë.
Një papamobil që kalon kufijtë e padukshëm
Kur karvani largohet nga aeroporti për të arritur në pallatin presidencial të Baabda, është fillimisht një tingull që imponon: brohoritjet, që rezonojnë nga qendra e Beirutit deri në periferi jugore, bastioni i Hezbollahut, një rrugë që dikur dukej e pamundur për një papë disa vite më parë.
Me tingujt e sirenave, eskortat ushtarake dhe 21 goditje topash, libanezët janë aty… së bashku.
« Kam ardhur të provoj se populli libanez është i bashkuar pavarësisht gjithçkaje », thotë Batoul, një shiite e re nga periferia jugore e Beirutit, e qëndruar nën një çadër në rrugën e aeroportit. « Larg të gjitha ndarjeve, ne duam të jemi të bashkuar dhe duam që ai të bekojë tokën tonë. Shpresoj që vizita e tij të shënojë fundin e tmerrit në vendin tonë. »
Pas saj, skautët e Mehdiut (skautët shiitë të Hezbollahut) valëviten flamujt libanezë si dhe ata të Hezbollahut, duke pritur kalimin e papamobilit. Qitjet izraelite të javës së kaluar nuk e shpërndanë turmën. As frikërat. « Sot, ne duam vetëm paqe », thotë një burrë rreth 40 vjeç, me mjekër të dendur dhe kefije të zezë e të bardhë.
Annaya: besimi i ndarë, përtej përkatësive
Të nesërmen në mëngjes, është në Annaya, në manastirin e Shën Charbelit, ku matet ky unitet i rikthyer. Annaya e kalon shumë identitetin e saj maronit. Vendi është bërë, me kalimin e viteve, një hapësirë shpirtërore realisht transversale. Familje shiite, sunite, druze ose madje jo besimtarë vijnë për të lutur, ndezur një qiri, lënë një ex-voto ose falenderuar për një shërim që i atribuohet ndërmjetësimit të Charbelit. Reputacioni i shenjtorit e ka transformuar manastirin në një vend të besimit të ndarë.
Këtu, kryqet dhe shamitë islame bashkëjetojnë natyrshëm, pa protokoll apo kufij simbolikë. Annaya kështu është bërë një nga hapësirat e pakta të vendit ku fervori bashkon më shumë se sa ndan. Lautarët lëshojnë këngë, zilet rezonojnë, por mbi të gjitha, shihen dhjetëra gra me shami, burra sunni që mbajnë vargje, familje të krishtera që mbajnë fotografinë e shenjtorit maronit.
« Shën Charbel është si një baba për mua », thotë Kawakeb, një shiite nga Baalbek. « Besoj në mrekullitë e tij. Dhe ardhja e papës sot, pavarësisht gjithçkaje që kalon vendi, është si një frymëmarrje ajri ».
Papa ecën ngadalë në rrugën e ngjitur, duke përshëndetur turmat që hedhin oriz, valëviten flamujt e Vatikanit ose të Libanit. « Të gjithë shkojnë në Romë për të parë papën, por ai erdhi te ne », thotë Jocelyne Abi Rizk, 60 vjeçare, e krishterë nga Metn, e emocionuar deri në lot. « Kjo është bekimi më i madh. Dhe ndoshta shansi i fundit për Libanin ».
Po ashtu këtu, fjalët e thëna këto ditë marrin një dimension tjetër.
« Ka fjalë me një thellësi të jashtëzakonshme që janë thënë nga Papa dhe nga kreu i Shtetit… por libanezët po fillojnë t'i kuptojnë këto fjalë sipas një habitusi mendor të së kaluarës, pa i kuptuar në aplikueshmërinë e tyre. Ne kemi nevojë për një rishikim të thellë të sjelljeve tona politike » thotë profesori Antoine Messarra, mbajtës i Katedrës UNESCO për studime të krahasuara të feve, ndërmjetësimin dhe dialogun në Universitetin Saint-Joseph të Beirutit.
Në rrugë: një shpresë e brishtë, por e ndarë
Në qendër të qytetit, në sheshin e Martirëve, simbol i kujtesës kombëtare, përgatitjet për takimin ndërfetar tashmë po mblidhen përfaqësues të 18 komuniteteve fetare të vendit. Por para zyrtarëve, janë anonimët që japin tonin. Charbel Salameh, 44 vjeç, i ardhur me fëmijët e tij, përmbledh këtë ndjenjë të përhapur:
« Duhet të bashkohemi. Papa e kuptoi. Përgjegjësit e kuptuan. Ne, libanezët, duhet ta pranojmë. » Ai flet ngadalë, si për t'u bindur vetë. « Kjo është rruga jonë e vetme për të mbijetuar. »
Pranë tij, një grua muslimane i përgjigjet: « Sot, nuk jemi më të krishterë ose muslimanë. Jemi thjesht libanezë, të bashkuar për të thënë se kemi mjaft. »
Në Beirut, në kafenetë e Hamra, dyqanet e Achrafieh ose rrugicat e periferisë jugore, e njëjta fjalë përsëritet. Vizita e papës, përballë një vendi të shkatërruar nga gjashtë vjet kolapsi ekonomik, një imigrim masiv nga Siria dhe Palestina dhe bombardimet që rifillojnë, përjetohet si një hapësirë ku mund të marrim frymë së bashku përsëri.
Një fjalim politik... por mbi të gjitha njerëzor
Në pallatin e Baabda, Leoni XIV takon Joseph Aoun, presidentin e krishterë të një vendi që është bërë kryesisht musliman. Imazhet janë solemne: himne, tapet i kuq, bukë dhe ujë ofruar nga dy fëmijë në veshje tradicionale, 400 të ftuar të përzgjedhur me kujdes. Por janë fjalët e papës që kanë lënë gjurmë: « Paqja nuk është një fjalë, por një thirrje. »
Asnjë fjalim gjeopolitik. Asnjë dënim. Asnjë rreshtim. Leoni XIV thekson guximin e atyre që qëndrojnë, atyre që nuk janë emigruar, atyre që vazhdojnë të besojnë « se një Liban i pajtuar është i mundur ».
Për Presidentin e Republikës Libaneze, Joseph Aoun, ai përgjigjet: « Ruajtja e Libanit, model unik i bashkëjetesës, është një detyrë për njerëzimin. »
Një frazë që rezonon fort në një vend ku nuk publikohen më statistika konfesionale prej dekadash, aq i ndjeshëm është subjekti.
« Ne jemi në kundërshtim me zhvillimet aktuale në botë… Ne kemi nevojë të forcojmë imunitetin tonë, dhe mbi të gjitha të rishikojmë sjelljet tona politike. Ne jemi, ne, fajtorë për atë që ka ndodhur në Liban. » shpreh keqardhjen Prof. Messarra
Në terren: vëllazëria para politikës
Imazhi i fortë i ditës mbetet ai i karvanit papal që kalon në periferi jugore të Beirutit, vetëm një javë pas një sulmi izraelit që vrau kreun ushtarak të Hezbollahut. Një skenë që dukej e pamundur disa muaj më parë: turma shiite që duartrokasin një papë amerikan, ndërsa të krishterët valëviten flamurin libanez pranë tyre. Në ballkone, gra me shami filmojnë papamobilin; në rrugica, fëmijë muslimanë valëviten flamujt e Vatikanit; në trotuar, priftërinj maronitë që qëndrojnë pranë familjeve shiite. Ndërmjet Romës dhe Beirutit, lidhjet nuk lindin nga një protokoll. Ato vijnë nga larg. Shumë larg. Dhe në këtë ditë vizite historike, ato bëhen më të dukshme se kurrë.
« Kjo është Libani. Jo ajo që shohim në lajme », thotë një i ri nga lagjja, me një buzëqeshje në qoshe.
Një hapësirë, por gjithashtu një kujtesë
Vizita e Leonit XIV nuk e zhduk bombardimin izraelit, krizën ekonomike, ndarjet politike, as hemorragjinë demografike.
Por për 48 orë, libanezët përjetuan një përvojë që kujton se përse ky vend fascinon botën: kjo bashkëjetesë e brishtë, kaotike, por reale.
« Asnjë vend i huaj nuk dëshiron më të ndërhyjë drejtpërdrejt në Liban… Ne duhet të mbështetemi tani mbi veten tonë. Libani ka një mundësi të jashtëzakonshme për të filluar të mbështetet mbi veten dhe për të bërë vetëkritikë » përfundon Prof. Messarra.
Papa nuk e tha atë drejtpërdrejt, por mesazhi i tij është i qartë: Libani nuk është i dënuar. Ai është i lodhur. Dhe nuk do të mbijetojë veçse i bashkuar. Në rrugë, përtej sloganeve dhe shiut, libanezët u përgjigjën së bashku. Siç duket, për herë të parë pas një kohe të gjatë, ata vendosën se besimi, atdheu dhe e ardhmja nuk i përkasin një komuniteti të vetëm, por të gjithëve.
