Në Athinë, ku ekzistojnë vetëm disa pemë dhe parqe të rralla, shqetësimi për marrëdhënien e fëmijëve me natyrën lind. Studimet kanë treguar se mungesa e kontaktit me mjedisin natyror mund të dëmtojë shëndetin fizik dhe zhvillimin kognitiv të tyre. Loja në natyrë, sipas kërkimeve, stimulon krijimtarinë dhe rrit aftësitë në zgjidhjen e problemeve. Edukatoreja Vasiliki Kampilakou, e vetëdijshme për këtë mungesë, krijoi në vitin 2005 në Dionysos, në Attikë, shkollën e parë pyjore për fëmijë të vegjël.
“Çdo gjë nisi me një nevojë personale kur e shihja vajzën time të rritej. Po përpiqesha të gjeja një hapësirë për shoqërim që kombinonte aktivitet fizik dhe natyrën. Por në Greqi nuk ekzistonte asgjë e tillë. Duke kërkuar online, gjeva shkolla pyjore në vende të tjera evropiane që duket se po funksiononin. Që atëherë, qëllimi im ishte të krijoja diçka të ngjashme këtu”, tregon Znj. Kompilakou.
Një ide e lindur në Suedi
Pas pasueshëm përpjekjesh dhe një udhëtim në Suedinë e largët ku shkolla pyjore e parë në Evropë ka qenë në funksion qysh në vitet 80, Vasiliki Kampilakou në fund ka arritur të krijojë diçka të ngjashme në Attikë (një rajon pranë Athinës), nën patronatin e Ministrisë së Arsimit. Në "Pefkites", siç quhet shkolla pyjore, fëmijët kanë mundësinë të mësojnë, luajnë dhe kultivojnë.
Sipas Znj. Kompilakou, është veçanërisht e rëndësishme që, që në moshën më të re, fëmijët të vizualizojnë koncepte si kurvat, këndet dhe vijat në hapësirën natyrore. "Po ashtu, në natyrë, ata kanë mundësinë të perceptojnë tinguj shumë të vështirë për t'u dëgjuar në hapësirat e mbyllura, ku zakonisht ndodhin mësimet e fëmijërisë së vogël. Po ashtu, në pyll, fëmijët mësojnë çfarë do të thotë puna në ekip duke ndihmuar njëri-tjetrin, për shembull për të kaluar një lumë. Nëpërmjet këtyre lëvizjeve, ata lidhen me njëri-tjetrin", thotë ajo, duke theksuar gjithashtu rëndësinë e aventurës në të cilën fëmijët marrin pjesë në natyrë të hapur. "Bota që na rrethon është fascinuese. Ata nuk kanë nevojë për celular ose tabletë për të hyrë në bote imagjinare dhe për të ndjerë të fortë ose të aftë. Ata mund të eksplorojnë kanjonin e pyllit, të vrapojnë, ose të ngjiten në një pemë. Në këtë mënyrë, ata jetojnë momente shumë të këndshme në kohë reale dhe hapësirë reale".
Një program larg standardeve shkollore
Jetës së përditshme në shkollën e pyllit nuk ka asgjë të përbashkët me atë të një nxënësi klasik. Programi fillon në orën tetë të mëngjesit dhe sapo të gjithë nëntë nxënësit e kopshtit janë mbledhur, përgatitet një mëngjes me fruta organike që ata kanë rritur. Pastaj, ndjekin ecje të ndryshme nëpër pyll, ku shenjat udhëzuese japin udhëzime: "numëro nuancat e gjelbërve që të rrethojnë" ose "bëhu i shtrirë, shiko qiellin, ç'sheh?". Pastaj, ata shkojnë drejt bregut të lumit ku ka shumë rërë dhe ndërtojnë struktura me duart e tyre. Pastaj, nëse është stina, ata pjekin geshtenjat rreth zjarrit të ndezur nga edukatorja. Atje, gjithë grupi mbledhet dhe tregon histori, shpeshherë frymëzuar nga stimujt që kanë tërhequr vëmendjen e fëmijëve në pyll. Në mesditë, ata drejtohen nën pllajat dhe në rast reshjeje, ata strehohen në kasollen që kanë ndërtuar në pyll. "Hobitë e preferuara të fëmijëve janë të vërtitur në fletët e rrëzuara dhe të ngjiten në pemë", shpjegon Znj. Kompilakou.
Qëllimi i kësaj filozofie edukative specifike është të përhapet në shkolla të tjera në të gjithë Greqinë, sepse, siç vëren Vasiliki Kampilakou, kontakti me natyrën është bukuria e jetës. "Është e dëshpëruar që jetojmë në një vend me kaq shumë diell, me një klimë kaq të butë që do të mundësonte ekzistencën e dhjetëra shkollave të tilla. Megjithatë, ka vetëm një shkollë pyjore, dhe ajo jep ndjenjën se mësimi mund të jetë diçka shumë bukur dhe eksperiencial", përfundon ajo.
* Rrenja e fjalës Pefkites është pefko (πεύκο) dhe do të thotë pisha.
